Zapraszamy Młodzież na spotkania formacyjne: piątek po Mszy św. wieczorowej

Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży było częścią składową Akcji Katolickiej, dlatego też w celu poznania jego historii należy sięgnąć do dziejów tego wielkiego dzieła Kościoła. Akcja Katolicka pojmowana jako organizacja zrzeszająca ludzi świeckich w celu apostołowania, kształtowała się długo. Zainteresowanie kościoła kwestią społeczną w II poł. XIX wieku przyczyniło się do jej ścisłego określenia. Po raz pierwszy nazwą Akcja Katolicka posłużył się papież Pius X w mottu proprio z 18 XII 1903 r. a następnie w encyklice „Il fermo proposito” z 11 VI 1905 r. Pius X wyłożył w tejże encyklice podstawy teologiczne i organizacyjne Akcji Katolickiej w myśl przyjętego przez siebie hasła: Instaurare omnia In Christo (Odnowić wszystko w Chrystusie). Papież Pius XI, kontynuując dzieło swojego poprzednika, nadał Akcji Katolickiej ścisłe ramy organizacyjne (encyklika „Ubi arcano” z 23 XII 1922 r. oraz list „Quae nobis” z 13 XII 1928 r. skierowany do kardynała A. Bertrama). Według nauki Piusa XI zawartej w tych dokumentach Akcja Katolicka miała być organizacją ludzi świeckich mających udział w apostolstwie hierarchicznym Kościoła i dążących do odnowienia życia religijnego we wszystkich dziedzinach życia. Metodę działania miało stanowić podporządkowanie się hierarchii oraz osobista odpowiedzialność członków za dzieło ewangelizacji. Na polecenie Piusa XI zaczęto tworzyć Akcję Katolicką na całym świecie. W Polsce również doszło do jej powstania. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 r. istniały, szczególnie na ziemiach zaboru pruskiego oraz austriackiego różne organizacje. W 1926 r. pod wpływem encykliki „Ubi arcano”, doszło do zwołania Katolickiego Zjazdu w Warszawie, który skierował petycję do Episkopatu o zorganizowanie Ligi Katolickiej, na co biskupi odpowiedzieli pozytywnie. W 1928 r. utworzono Komisję Episkopatu do spraw Akcji Katolickiej, w skład której weszli: kard. A. Hlond – przewodniczący, kard. A. Kakowski, kard. A. S. Sapieha, abp A. Szeptycki i od 1930 r. bp S. Adamski, który ułożył statut Akcji Katolickiej. Statut ten został zatwierdzony 27 XI 1930 r. przez Piusa XI. Był to jedyny statut krajowy, za którym stał autorytet papieża. Dnia 24 XI 1930 r. erygowano Naczelny Instytut Akcji Katolickiej (NIAK) z siedzibą w Poznaniu. Pierwszym jego dyrektorem został bp. S. Adamski. Prezesem NIAK został A. Bliński (1930-38), naczelnym asystentem kościelnym Akcji Katolickiej mianowano bpa W. Dymka. Patronem Akcji Katolickiej został św. Wojciech, zaś główna uroczystość doroczna ustanowiona została w święto Chrystusa Króla. Centralnym organem prasowym był ukazujący się od 1931 r. „Ruch Katolicki”. W latach 1930-32 biskupi powoływali Akcję Katolicką w diecezjach. Na krajowym zjeździe Akcji Katolickiej w Krakowie (5-6 II 1934 r.) postanowiono ujednolicić stowarzyszenia wchodzące w jej skład. Na wzór włoski utworzono 4 organizacje zwane kolumnami: Katolicki Związek Mężów (KZM) z siedzibą w Warszawie, Katolicki Związek Kobiet (KZK) z siedzibą w Krakowie (tymczasowo w Poznaniu), Katolicki Związek Młodzieży Męskiej (KZMM) i Katolicki Związek Młodzieży Żeńskiej (KZMŻ), oba z siedzibą w Poznaniu. W skład związków ogólnopolskich wchodziły odpowiadające im stowarzyszenia diecezjalne: Katolickie Stowarzyszenie Mężów (KSM), Katolickie Stowarzyszenie Kobiet (KSK), Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży męskiej (KSMM) i Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej (KOMŻ). Główny trzon w obu stowarzyszeniach młodzieżowych stanowili członkowie dotychczasowego Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej (SMP), utworzonego już w 1919 r. i liczącego w 1934 r. ponad 100 tys. członków. Dzisiejsze Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży nawiązuje więc do KSMM, KSMŻ i wcześniejszego SMP. Po 1934 r. nastąpi znaczny wzrost ilościowy członków Akcji Katolickiej. W 1936 r. KZM liczył 111404 członków, KZK – 151362, KZMM – 113100, KZMŻ – 143700. Najliczniejszą grupę w stowarzyszeniach młodzieżowych stanowiła młodzież chłopska, następnie bezrobotni. Niewiele było młodzieży roboczej a najmniej inteligenckiej, gdyż miała ona własne organizacje.

Błogosławiona Karolina Kózkówna

Przyszła na świat jako czwarte z jedenaściorga dzieci ubogiej rodziny w miejscowości Wał-Ruda (diecezja tarnowska) 2 sierpnia 1898 roku. Pięć dni później otrzymała chrzest w kościele parafialnym w Radłowie. Jej rodzice Jan i Maria z domu Borzęcka byli ludźmi głęboko religijnymi. Żywa, autentyczna wiara rodzinnego domu Karoliny wyrażała się we wspólnej modlitwie wieczornej i przy posiłkach, w codziennym śpiewaniu Godzinek, częstym przyjmowaniu sakramentów świętych i uczestniczeniu we Mszy św. nie tylko w niedzielę, ale i w dzień powszedni. Uboga, kryta strzechą chata Kózków w przysiółku Śmietana nazywana była „kościółkiem”. Krewni i sąsiedzi gromadzili się tu często na wspólne czytanie Pisma św., żywotów świętych oraz religijnych czasopism. W Wielkim Poście śpiewano tam Gorzkie Żale, a w okresie Bożego Narodzenia – kolędy. Karolina od najmłodszych lat ukochała modlitwę i pracę, nie rozstawała się z różańcem, który dostała od matki. Modliła się nie tylko w ciągu dnia, ale także w nocy. Gorąco czciła Maryję Niepokalaną. We wszystkim była posłuszna rodzicom, z wielką miłością i troską opiekowała się młodszym rodzeństwem. W 1906r. rozpoczęła naukę w ludowej szkole podstawowej. Uczyła się chętnie i bardzo dobrze, z religii otrzymywała zawsze wzorowe oceny. Szkołę ukończyła w roku 1912, a potem uczęszczała jeszcze na tzw. naukę dopełniającą trzy razy w tygodniu. Duży wpływ na duchowy rozwój Karoliny miał jej wuj Franciszek Borzęcki, jeden z najpoważniejszych i najbardziej szanowanych gospodarzy w Wał-Rudzie, bardzo religijny i zaangażowany w działalność społeczną i apostolską. Karolina pomagała mu w prowadzeniu świetlicy i biblioteki, gdzie przychodziły osoby dorosłe i młodzież. Prowadzono tam kształcące rozmowy, śpiewano pieśni religijne i patriotyczne, deklamowano utwory wieszczów. W świetlicy odbywały się też zmiany tajemnic różańcowych. Miejscowy proboszcz, ks. Władysław Mendrala świadomie włączył Karolinę w życie tworzącej się w 1913 nowej parafii w Zabawie, był jej stałym spowiednikiem. Karolina Kózkówna była urodzoną katechetką. Nie poprzestawała na tym, że poznała jakąś prawdę wiary, bądź usłyszała jakieś ważne słowo, wskazówki w czasie niedzielnego nabożeństwa, ale śpieszyła aby przekazać to Boże orędzie innym. Katechizowała swoje młodsze rodzeństwo i okoliczne dzieci, śpiewając z nimi pieśni religijne, odmawiała Różaniec i zachęcała do życia według Bożych przykazań. Wrażliwa na potrzeby bliźnich zajmowała się chorymi i starszymi. Odwiedzała ich spełniając różne posługi i czytając im pisma religijne. Przygotowywała – w razie potrzeby – na przyjęcie Wiatyku. Okazywała miłosierdzie ubogim. W siedemnastym roku życia 18 listopada 1914, podczas zawieruchy wojennej, została podstępnie uprowadzona z domu przez żołnierza armii rosyjskiej. Poniosła męczeńską śmierć w obronie swojego dziewictwa, dając tym samym największe świadectwo miłości do Boga. Ciało jej odnaleziono w pobliskim lesie dopiero 4 grudnia. Karolinę już za życia uważano za osobę wybraną przez Pana Boga, a po jej śmierci modlono się o jej wstawiennictwo gromadząc się chętnie na miejscu męczeństwa i na grobie. Ojciec Święty Jan Paweł II w czasie swojej trzeciej pielgrzymki do Ojczyzny odprawił w Tarnowie uroczystą Mszę św., w czasie której dokonał wyniesienia na ołtarze Karoliny Kózkówny. Po homilii powiedział wówczas: „Ta młodziutka córka Kościoła tarnowskiego swoim życiem i śmiercią mówi przede wszystkim do młodych /…/. Mówi o godności kobiety, godności osoby ludzkiej. O godności ciała, które wprawdzie na tym świecie podlega śmierci, ale nosi w sobie zapis nieśmiertelności, jaką człowiek ma osiągnąć w Bogu wiecznym i żywym, osiągnąć przez Chrystusa…”. (życiorys wg książki ks. Wincentego Zaleskiego SDB, pt. „Święci na każdy dzień”, Warszawa 1996r.)

Święty Stanisław Kostka

Urodził się w Rostkowie pod Przasnyszem w końcu grudnia 1550r. jako syn kasztelana zakroczymskiego Jana Kostki oraz Małgorzaty z Kryskich. W wieku 14 lat wyprawiony został razem ze starszym bratem, Pawłem i pedagogiem Bilińskim do Wiednia. Uczęszczał tam do gimnazjum cesarskiego, prowadzonego przez jezuitów. Był pilnym, pojętnym i myślącym uczniem, o czym świadczą zachowane po nim notatki. Czyniąc postępy w nauce, żył równocześnie intensywnym życiem religijnym, które wcześnie doszło u niego do swej dojrzałości i rozkwitu. Gdy w grudniu 1565r. popadł w krótką lecz niebezpieczną chorobę, jego duchowość zaznaczyła się wielkimi przeżyciami wręcz doznaniami mistycznymi, związanymi z jego gorącym nabożeństwem do Matki Bożej. Wtedy odkrył swoje zakonne powołanie i zaczął zmierzać zdecydowanie do jego realizacji. Natrafił jednak na trudności ze strony rodziny. By ich uniknąć, w sierpniu 1567r. uszedł tajemnie z Wiednia i dotarłszy pieszo do Bawarii, zgłosił się w Dylindzie do św. Piotra Kanizego, który był wówczas prowincjałem jezuitów niemieckich. Kanizy rozpoznał w nim te same wartości co wychowawcy w Wiedniu. Licząc się jednak z dalszymi protestami rodziny, skierował obiecującego młodzieńca do Rzymu. Wreszcie w październiku 1567r. Stanisław został przyjęty do Towarzystwa Jezusowego (jezuitów) przez generała zakonu św. Franciszka Borgiasza. Przeżył to głęboko. Ale w rzymskim nowicjacie przy kościele św. Andrzeja na Kwirynale nie miał przebywać długo. Zachwyciwszy wszystkich swoją duchową dojrzałością i rozmodleniem, w sierpniu następnego roku gwałtownie rozchorował się i po kilku zaledwie dniach zmarł. Było to późnym wieczorem w wigilie Wniebowzięcia, jakby śpiesząc się na tę uroczystość do nieba, do Tej, którą przez całe życie gorąco czcił i kochał. Otoczenie, a potem także ludność Rzymu, nie miało najmniejszej wątpliwości, że z ziemi odszedł święty. Kult zrodził się natychmiast i zupełnie spontanicznie. Na początku XX w. św. Stanisława ogłoszono patronem polskiej młodzieży. Następnie papież Jan XXIII w 1962r. ogłosił go jednym z głównych patronów Polski. Wspomnienie św. Stanisława Kostki obchodzimy w Kościele 18 września. Dzień ten jest wielkim świętem dla KSM-owiczów. Przygotowują się oni do obchodów tego wspomnienia przez specjalne dni skupienia, nabożeństwa, akademie, a w wielu parafiach przez Triduum, czyli trzy dni modlitwy młodzieży za przyczyną św. Stanisława Kostki. (życiorys wg książki ks. Jana Śledzianowskiego pt. „Śladami Kostki”, Łódź 1997r.)

Ministrant:

1. Kocha Boga i dla jego chwały wzorowo spełnia swe obowiązki
2. Służy Chrystusowi Panu w ludziach
3. Rozwija w sobie życie Boże
4. Pracuje nad swoim charakterem i czuwa nad czystością serca i duszy
5. Poznaje liturgię i żyje nią
6. Modli się za ojczyznę i służy jej rzetelną pracą
7. Jest dobrym synem i bratem
8. Swoją chrześcijańską postawą wnosi wszędzie prawdziwą radość
9. Przez swoją pilność i sumienność staje się przykładem dla innych
10. Podobnie jak kapłan stara się być niejako drugim Chrystusem

Zapraszam na zbiórki: sobota godz. 11:30

„Aniele Boży, stróżu mój,
Ty zawsze przy mnie stój.
Rano, wieczór, we dnie, w nocy
Bądź mi zawsze ku pomocy,
Strzeż duszy, ciała mego,
zaprowadź mnie do żywota wiecznego.
Amen.”

Zapraszamy wszystkich do wspólnej modlitwy w każdy wtorek o godz. 17.30.

Wspólnota czcicieli św. Michała Archanioła istnieje w naszej parafii od 2002 roku. Naszym rozsławienie czci św. Michała Archanioła, Aniołów i Archaniołów, a także troska i modlitwa o ocalenie dzieci i młodzieży przed zgorszeniem i złem moralnym. Modlimy się również w intencjii Ojczyzny, kapłanów i o powołania kapłańskie, zakonne i misyjne.
Członkowie wspólnoty w naszej parafii spotykają się w każdy wtorek przed Maszą św. W czasie adoracji Najświętszego Sakramentu, w łączności ze sw. Michałem Archaniołem i z wszystkimi Chórami Aniołów, modlimy się w intencjach całego Kościoła, swoich osobistych na Koronce do Aniołów Stróżów a później uczstniczymy we Mszy św.
W każdą trzecią niedzielę miesiąc, po Mszy św. o godz. 9.00, spotykamy się w kościele, aby modlić się Koronką do Dziewięciu Chórów Anielskich i spotkanie formacyjne z ks. Proboszczem. Każdego dnia, w czasie Mszy św. odmawiamy z całą wspólnotą parafialną, modlitwę do św. Michała Archanioła, papieża Leona XIII.
W Uroczystość św. Michała Archanioła, Rafała, Gabriela odprawiana jest Msza św. w intencjii czcicieli św. Aniołów.
Złu należy się przeciwstawić dobrem. Święty Michał Archanioł, obrońca Bożych planó zbawienia, walczy otwarcie ze złem i wspiera nas w tej walce.
Zapraszamy wszystkich do włączenia się do naszej wspólnoty.

Alicja Poniatowska – rycerka

Do naszej Wspólnoty należą:

Anna Bućko; Alicja Poniatowska, Krystyna Prill, Jadwiga Ołowiecka; Teresa Borkowska, Teresa Hanczaruk; Stanisława Kasztelan, Stanisława i Józef Gajek.

Do wieczności odeszły: +Teresa Gawryś; +Leokadia Gruszka.

Święty Michał Archanioł uważany jest za najszlachetniejszego i najpiękniejszego ze wszystkich aniołów tworzących zastępy niebieskie. Jest najważniejszym spośród książąt nieba. Święty Tomasz z Akwinu nauczał, że przy stworzeniu aniołowie zostali podzieleni na trzy hierarchie. Każda z nich jest złożona z trzech chórów. Każdy chór składa się z niezliczonej ilości istot – aniołów obdarzonych cechami odpowiadającymi miejscu w hierarchii i pełnionej funkcji, do jakiej przeznaczył ich Bóg.
Michał Archanioł jest wodzem zastępów anielskich. Święty Bazyli napisał, iż godnością i honorem przewyższa on wszystkie inne anioły.
Jest największym z pośredników między nami a Bogiem. Wyprasza dla nas potrzebne łaski i prosi o przebaczenie dla grzeszników. Uzdalnia do żalu za grzechy, pomaga wyzwolić się z ich więzów i powrócić do Boga.
Życzliwość świętego Michała Archanioła względem nawróconych grzeszników rodzi się z jego niezmierzonej miłości względem Boga, któremu jest oddany bez reszty. Bóg kocha skruszonego grzesznika żarliwą miłością, cieszy się, gdy widzi wracającego do Jego stóp. Podobnie święty Michał, Książę Aniołów, widząc nawrócenie zbłąkanego, raduje się najbardziej ze wszystkich Duchów Niebieskich.
Święty Michał Archanioł troszczy się i wylewa łaskę pocieszenia na strapionych. Za każdym razem, kiedy znajdujesz się w obliczu zmartwienia, uciekaj się do Niego, wyzywaj Go, a zostaniesz pocieszony. Jego aniołowie są gotowi, aby cię pokrzepić.
Jak wyjaśnia święty Bonawentura, święty Michał oświeca nas i skłania do skruchy, rozdaje łaski dane od Boga, umacnia, utwierdza w zdobywaniu cnót, zapala w sercach pragnienie nieba, zanosi zasługi i dobre uczynki przed oblicze Boga, wprowadza wybranych do raju. To On także, uwalnia dusze z czyśćca, gdy tylko zostaną oczyszczone i kieruje je ku światłości.
Jeśli więc i ty, pragniesz wiecznego zbawienia, kochaj i naśladuj Jego cnoty, pokorę, łagodność, posłuszeństwo, czystość i miłość względem Boga i bliźniego. Przyzywaj i oddawaj cześć każdego dnia, a pomoże ci trudnym pielgrzymowaniu po  tym świecie, a następnie wprowadzi twoją duszę do raju.

Zarząd Wspólnoty Żywego Różańca stanowią w naszej Parafii:
prezes – p. Krystyna Priil
sekretarz, skarbnik – p. Eugenia Kuć

W naszej Parafii istnieja nastepujace Róże:
1. Róża Fatimska – zelatorka: Barbara Kowalewska; istnieje od 2014 r
2. św. Pap. Jana Pawła II – zelatorka: Teresa Borkowska; istnieje od 1989 r
3. św. Faustyny Kowalskiej – zelatorka: Krystyna Prill; istnieje od 1989 r.
4. św. M.M Kolbe – zelatorka: Genowefa Kuć; istnieje od 1989 r
5. św. Jana Bosko – zelatorka: Eugenia Biernacka; istnieje od 1989 r
6. św. Stanisława Kostki (kaplica w Bobrach) – zelatorka: Jadwiga Pietkiewicz; istnieje od 2005 r.
Spotkania formacyjne odbywają się w każdą I niedzielę miesiąca po Mszy św. o godz. 9.00

Żywy Różaniec – co to takiego?
„Żywy Różaniec” jest zorganizowaną wspólnotą osób, które modlą się codziennie na różańcu. Organizacja ta odpowiada kształtowi samej modlitwy różańcowej, która polega na rozważaniu 20 tajemnic z życia Jezusa i Maryi przy jednoczesnym odmawianiu przy każdej tajemnicy jednego „Ojcze nasz” 10 „Zdrowaś Maryjo” i jednego „Chwała Ojcu”. Każda „Żywa Róża” składa się z 20 osób, a każda z nich odmawia codziennie przynajmniej jedną tajemnicę różańca. Koniecznie jednak tę, która zostaje powierzona do rozważania i odmawiania raz w miesiącu, przy „zmianie tajemnic”. Przy tej zmianie, co miesiąc, wszystkim członkom przydziela się nowe tajemnice do odmawiania, w taki jednak sposób, aby w jednej „Żywej Róży” były każdego dnia odmówione wszystkie tajemnice w sumie dwadzieścia. Tak więc, nawet, gdy poszczególni członkowie „Żywej Róży” odmawiają dziennie tylko jedną tajemnicę, to w całej Róży rozważany jest cały różaniec, czyli wszystkie części i tajemnice.

Bardzo istotne jest również to, że wszyscy członkowie Róży modlą się w tej samej intencji, która jest również zmieniana co miesiąc. Członkowie Żywego Różańca mogą dostąpić odpustu zupełnego, pod zwykłymi warunkami, osiem razy w roku, mianowicie: w dniu przyjęcia do Żywego Różańca, Narodzenia Pana Jezusa (25 XII), Ofiarowania Pańskiego (2 II), Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie (25 III), Zmartwychwstania Pańskiego (zgodnie z kalendarzem liturgicznym), Wniebowzięcia Matki Bożej (15 VIII), w święto Królowej Różańca świętego 7 października, oraz Niepokalanego Poczęcia Maryi (8 XII).

Dzieło Nieustannej Nowenny jest swoistym ruchem religijnym, który zaistniał i działa w ramach diecezji ełckiej. Jego początki sięgają września 2002 r. W pierwszych dniach tego miesiąca miało miejsce spotkanie Wspólnot Katolickich z terenu diecezji ełckiej pod patronatem ówczesnego Pasterza, śp. Ks. Biskupa Edwarda Samsela. W charakterze gościa brał udział Ks. Bp. Bronisław Dembowski, który w swoim słowie powiedział: Wspólnoty są po to, aby wspierały swego Pasterza. To zdanie stało się „iskrą”, która padła na podatny grunt jednej z uczestniczek spotkania, śp. Danuty Bąk. Miała wrażenie, że to zdanie jest skierowane wprost do niej.
W drugiej połowie września 2002 r. już miała gotowy plan działania, z którym zjawiła się u ks. Włodzimierza Wielgata. Przedłożony projekt okazał się sensowny i możliwy do zrealizowania, należało tylko przedłożyć go biskupowi diecezjalnemu. Ksiądz Bp Edward Samsel zaakceptował inicjatywę i 7 grudnia 2002 r. odprawił pierwszą Mszę św. inaugurującą pracę Dzieła, udzielając pasterskiego błogosławieństwa pierwszym członkom Nieustannej Nowenny biorącym udział we Mszy św.
Błogosławieństwo śp. Ks. Biskupa E. Samsela otwarło pole działania. Grupy modlitwy zaczęły się mnożyć, ale intensywny rozwój Dzieła rozpoczął się po jego uznaniu i błogosławieństwie udzielonym przez J. E. Ks. Biskupa Jerzego Mazura, Ordynariusza Diecezji Ełckiej. 5 listopada 2003 r. Ksiądz Biskup ustanowił formalnie Duchowego Opiekuna Dzieła Nieustannej Nowenny i zarazem udzielił pasterskiego błogosławieństwa wszystkim członkom tegoż Dzieła.
Wspomniana na początku swoistość tego religijnego ruchu polega na tym, że: 1) – Dzieło to powstało z inicjatywy wiernych świeckich, którzy organizują się w grupy modlitewne sami, we własnym zakresie; 2) – modlą się w „rozproszeniu” według własnych możliwości pod względem miejsca i czasu; 3) – cechą Dzieła jest modlitwa pozbawiona wszelkiej formalistyki, np. w postaci sprawozdań, ponieważ nie ma zjazdów lub zebrań, za wyjątkiem zgromadzenia w okresie wiosennym tzw. Koordynatorów, odpowiedzialnych za tworzenie grup modlitwy w parafiach.
Pełna nazwa tego ruchu brzmi: Dzieło Nieustannej Nowenny Uczniów Jezusa.
Dzieło Nieustannej Nowenny żyje i działa w ramach diecezji ełckiej na mocy zezwolenia Biskupa Diecezjalnego i pod jego auspicjami zgodnie z prawem (por. kan. 210-216; 298-301).
Zasadniczym terenem działania grup modlitewnych jest parafia. Jednakże nic nie stoi na przeszkodzie, by tworzyły się grupy modlitwy o swoistym profilu wśród młodzieży poza parafią lub w zakładach pracowniczych.Treść modlitwy stanowi Koronka ku czci Ducha Świętego zaopatrzona aprobatą Ełckiej Kurii Diecezjalnej.
Znakiem rozpoznawczym Dzieła Nieustannej Nowenny jest graficzny symbol akcentujący istotne elementy ruchu. Na niebieskim tle widnieje symbol Ducha Świętego w postaci gołębicy, tryskające od Niego promienie oznaczają siedem darów Ducha Świętego. Dwie postacie ludzkie oznaczają tych, którzy zanoszą do Boga modlitwę błagalną i uwielbienia. W okolu znajduje się napis: Dzieło Nieustannej Nowenny.
Członkowie Dzieła Nieustannej Nowenny kształtują swoje życie duchowe, podążając pod tchnieniem Ducha Świętego za Jezusem Chrystusem jako Jego uczniowie.
Podstawę bycia uczniem Jezusa członkowie Dzieła niech dostrzegają w sakramencie chrztu świętego zgodnie z Jego mandatem: Idźcie więc i pozyskujcie uczniów we wszystkich narodach! Udzielajcie im chrztu w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego (Mt 28,19). Z tego źródła oraz z innych sakramentów świętych uczeń Jezusa czerpie moc trwania w Nim i przynoszenia owocu, gdyż bez Niego nic nie może uczynić (por. J 15,5).

W naszej parafii zawiązała się grupa Mężczyzn Bractwa św. Józefa. W Wielki Czwartek 18 kwietnia 2019 roku w czasie Mszy Wieczerzy Pańskiej złożyli swoje przyrzeczenie oraz otrzymali alby i szkaplerze św. Józefa.W skład Bractwa wchodzą:

1. Józef Gajek
2. Jan Pieloch
3. Arkadiusz Malinowski
4. Jerzy Pieloch
5. Andrzej Worm
6. Bartłomiej Żmuda
7. Tomasz Jermak
8. Adam Kleban
9. Krzysztof Cybulski
10. Michał Zanio

Celami Bractwa są:
1. Szerzenie czci Boga Wszechmogącego oraz wysławianie świętych Imion: Jezusa, Maryi Dziewicy i św. Józefa.
2. Troska o szerzenie wiary katolickiej i cnót św. Józefa w swoim środowisku

Do zadań Bractwa należy w szczególności:
1. Szerzenie kultu św. Józefa, jako Opiekuna rodzin, Patrona ojców i opiekunów, i naśladowanie Go przez dążenie do rozwoju życia wewnętrznego i do wypełniania woli Bożej w każdej sytu­acji życia.
2. Upraszanie błogosławieństwa Bożego oraz jedności i pokoju dla Ojczyzny.
3. Obrona godności człowieka i stawanie w obronie życia ludzkiego od chwili jego poczęcia aż do naturalnej śmierci.
4. Niesienie pomocy rodzinom znajdującym się w trudnych warunkach materialnych i moral­nych ze szczególnym uwzględnieniem rodzin patologicznych.
5. Wspieranie Kościoła w wychowaniu dzieci i młodzieży, opierając się na zasadach moralności chrześcijańskiej
6. Zgłębianie nauki społecznej Kościoła.

PRZYNALEŻNOŚĆ DO BRACTWA
1. Członkiem Bractwa może zostać każdy mężczyzna katolik:
– którego wiara w Boga potwierdzana życiem oraz umiłowanie Ojczyzny są wartościa­mi nadrzędnymi,
– który przedłożył deklarację członkowską

OBOWIĄZKI WYNIKAJĄCE Z PRZYNALEŻNOŚCI DO BRACTWA
1. Dążyć do świętości zwłaszcza poprzez gorliwe wypełnianie obowiązków stanu.
2. Praktykować życie sakramentalne (regularna spowiedź, komunia św.), rozwijać osobisty kult Eucharystii.
3. Codziennie odmawiać modlitwę do św. Józefa.
4. Brać udział w comiesięcznych spotkaniach Bractwa.
5. Realizować stosownie do swoich możliwości cele i zadania Bractwa, w tym czynnie uczestni­czyć w różnych formach działalności Bractwa.
6. Nosić medalik św. Józefa.
7. Mieć w domu obraz względnie figurkę św. Józefa.

Chór powstał na początku lat 90-tych kiedy proboszczem parafii został ks. Ryszard Grabowski. Pierwszym prowadzącym i organistą był pan Tadeusz Gałaszewski mieszkający w Nowej Wsi Ełckiej. Członkowie chóru spotykali się na próbach przeważnie raz w tygodniu. W czasie zimy próby odbywały się przy Domu Kultury, później u pana Tadeusza w domu na ul. Wyszyńskiego. Latem były organizowane ogniska, na których śpiewano różne pieśni. Kiedy Pan Tadeusz zamieszkał w Ełku i zaczął mieć problemy zdrowotne funkcję organisty przejął młody chłopak.

W 2008 roku organistą i prowadzącym chór został Kamil Szejda z Ełku. Będący wtedy jeszcze uczniem szkoły średniej oraz szkoły muzycznej. Chórzyści ciepło przyjęli młodego artystę pochodzącego z muzykalnej rodziny. W 2017 r. otrzymał on tytuł magistra sztuki
i tym samym ukończył Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina Wydział Instrumentalno-Pedagogiczny w Białymstoku.
Chór z ogromnym zaangażowaniem wykonuje pieśni na chwałę Bożą. W swoim repertuarze posiada ogromną ilość opracowanych pieśni jedno lub dwugłosowych. Utrwalane są pieśni stare oraz co jakiś czas wprowadzane nowe. Grupa bierze udział we wszystkich uroczystościach parafialnych oraz systematycznie chwali Pana Boga poprzez śpiew podczas Mszy św. w każdą niedzielę o godz. 9:00.

Uczestnicy chóru są w różnym wieku, stąd czuć atmosferę rodzinną. Wielu z nich już nie żyje. Poniżej osoby,które należały do chóru na przestrzeni wszystkich lat:
1. Drejer Zdzisław – mieszka obecnie w Ełku
2. Drejer Irena – mieszka obecnie w Ełku
3. Gruszka Leokadia – zmarła 2020 r.
4. Hryniewicki Lucjan- zmarł 2019 r.
5. Kochanowska Wanda – mieszka w Ełku
6. Karwowski Zbigniew – zmarł 2002 r.
7. Karwowska Alicja – mieszka w Ełku
8. Wróbel Grażyna – mieszka obecnie w USA
9. Rejewski Józef – zmarł 2018 r.
10. Wróbel Janina – zmarła 2009 r.
11. Chrzanowski Daniel – zmarł
12. Bożena Kierklo – mieszka w Ełku
13. Henryk Gilun
14. Orłowska Hilaria
15. Radywoniuk Bolesława
16. Gutowska Karolina
17. Mateusz Komarowski
18. Anna Koszczuk
19. Magdalena Sypytkowska
20. Katarzyna Szkraba
21. Piotr Jaroszewski
22. Beata Jaroszewska
23. Seweryn Dorota – należy
24. Kłoczko Stanisław – należy
25. Nowosza Halina – należy
26. Wróbel Mirosława – należy
27. Wróbel Zbigniew – należy
28. Przybyszewska Marianna – należy
29. Żołądkowska Helena- należy
30. Worm Milena – należy

Zapraszamy serdecznie do czynnego udziału w śpiewie na chwałę Bożą i do rozwoju swoich możliwości wokalnych.

mgr sztuki Kamil Szejda
(muzyk, dyrygent, pedagog)
tel. 513 931 816